بهار

بهار گرمی زمستان را گسست

بی سخن بر خنده گل هانشست

شاد کرد قامت رعنای سپهر

 دست کشید بر دامن صحرا به مهر

بر سر سرد ستاره دستی بزد 

با هر دل غمگین جهان حرفی بزد.

در گوش ابر تیره سخن هایی بگفت 

 در گلوی بلبل سخن هایی شکفت 

خنده بر هر لبی بست نشست

 دل من ناگهان سخت شکست 

شادی از دل من بربست رخت 

کم تر بود ارزش قلب من از برگ درخت

فاطمه نادریان