لاف سلیمانی

مرا عهدیست با جانان که تا جان در بدن دارم  

هواداران کویش را چو جان خویشتن دارم  

صفای خلوت خاطر از آن شمع چگل جویم  

فروغ چشم و نور دل از آن ماه ختن دارم  

به کام و آرزوی دل چو دارم خلوتی حاصل

  چه فکر از خبث بدگویان میان انجمن دارم

  مرا در خانه سروی هست کاندر سایه قدش

  فراغ از سرو بستانی و شمشاد چمن دارم

  گرم صد لشکر از خوبان به قصد دل کمین سازند  

بحمد الله و المنه بتی لشکرشکن دارم

  سزد کز خاتم لعلش زنم لاف سلیمانی  

چو اسم اعظمم باشد چه باک از اهرمن دارم

  الا ای پیر فرزانه مکن عیبم ز میخانه که 

من در ترک پیمانه دلی پیمان شکن دارم

خدا را ای رقیب امشب زمانی دیده بر هم نه  

که من با لعل خاموشش نهانی صد سخن دارم

  چو در گلزار اقبالش خرامانم بحمدالله  

نه میل لاله و نسرین نه برگ نسترن دارم

  به رندی شهره شد حافظ میان همدمان لیکن

  چه غم دارم که در عالم قوام الدین حسن دارم

#حافظ

جاده

جاده می رفت

 آرام 

بی هیچ دغدغه ای 

ساعت حرکتش انگار بی عقربه بود 

نبودش شوق به دیدار کسی

 نه کسی منتظرش بر دیدار

  جاده اما با تو

 معنی دیگر داشت

 زود بی تاب رسیدن می شد

 مانعی دیده نمی شد در راه

 پیچها معنیشان حرکت بود

 تند می رفت 

به مقصد برسد شاید زود

بیژن سقائیان

اعتمادی که به دستان تو دارد

آه مگذار، که دستان من

آن اعتمادی که به دستان تو دارد

به فراموشی ها بسپارد

آه مگذار که مرغان سپید دستت

دست پر مهر مرا سرد و تهی بگذارد

من چه می گویم، آه!

با تو اکنون چه فراموشی هاست

با من اکنون چه نشستن ها، خاموشی‌ها ست.

حمید مصدق

آدم های ساده

ارمغان فرشته

با نوازش‌های لحن مرغکی بیدار دل

بامدادان دور شد از چشم من جادوی خواب

چون گشودم چشم، دیدم از میان ابرها

برف زرین بارد از گیسوی گلگون، آفتاب

جوی خندان بود و من در اشک شوقش گرم گرم

گرد شب را شستم از رخسار و جانم تازه شد

شانه در گیسوی من کوشید با آثار خواب

وز کشاکشهاش طرح گیسوانم تازه شد

سایه روشن بود روی گیتی از خورشید و ابر

ابرها مانند مرغانی که هر دم می‌پرند

بر زمین خسبیده نقش شاخ‌های بید بن

گاه محو و گاه رنگین لیک با قدی بلند

بره‌ها با هم سرود صبحدم خواندند و نیست

جز: کجایی مادر گمگشته؟ قصدی ز آن سرود

لک لک همسایه بالا زد سر و غلیان کشید

جفت او در آشیان خفته ست بر آن شاخ تود

آن نشاط انگیز روح شادمان بامداد

چون محبت با جفا آمیخت در غم‌های من

حزن شیرینی که هم درد است و هم درمان درد

سایه افکن شد به روح آسمان پیمای من

خنده کردم بر جبین صبح با قلبی حزین

خنده‌ای، اما پریشان خنده‌ای بی اختیار

خیره در سیمای شیرین فلک نام تو را

بر زبان آوردم تابنده مه، جانانه یار

ناگهان در پرنیان ابرها باغی شکفت

وز میان باغ پیدا شد جمالی تابناک

آمد از آن غرفهٔ زیبای نورانی فرود

چون فرشته، آسمانی پیکری پر نور و پاک

در کنار جوی، با رویی درخشان ایستاد

وز نگاهی روح تاریک مرا تابنده کرد

سجده بردم قامتش را لیک قلبم می‌تپید

دیدمش کاهسته بر محجوبی من خنده کرد

من نگفتم: کیستی؟ زیرا زبان در کام من

از شکوه جلوه‌اش حرفی نمی یارست گفت

شاید او رمز نگاهم را به خود تعبیر کرد

کز لبش با عطر مستی آوری این گل شکفت

ای جوان، چشمان تو می‌پرسد از من کیستی

من به این پرسان محزون تو می‌گویم جواب

من خدای ذوق و موسیقی خدای شعر و عشق

من خدای روشنی‌ها من خدای آفتاب

از میان ابرهای خسته این امواج نور

نیزه‌های تیرگی پیری زرین من است

خسته خاطر عاشقان هستی از کف داده را

هدیه آوردن ز شهر عشق، آیین من است

نک به رایت هدیه‌ای آورده‌ام از شهر عشق

تا که همراز تو باشد در غم شب‌های هجر

ساحلی باشد منزه تا که درج خاطرش

گوهر اندوزد ز غم‌های تو در دریای هجر

اینک این پاکیزه تن مرغک، ره آورد من است

پیکری دارد چو روحم پاک و چون مویم سپید

این همان مرغ است کاندر ماورای آسمان

بال بر فرق خدای حسن و گل‌ها گسترید

بنگر ای جانانه توران تا که بر رخسار من

اشک‌های من خبردارت کنند از ماجرا

دیدم آن مرغک چو منقار کبود از هم گشود

می‌ستاید عشق محجوب من و حسن تو را