تفنگ

در این شعر

ماشین تحریر قدیمی

یادگار روز‌های جنگ است

از افسری زخمی

که در یک روز آفتابی

نیمه‌جان

به خانه برمی‌گشت

و این تفنگ

یادگاری روزهای آرامش است

از دختربچه‌ای که دریک روز برفی

برای من

تفنگی نقاشی کرد

بدون فشنگ

خالی

واهه آرمن

در آن بازی

خنده دار است، نه ؟

در آن بازی

زمین می خوردیم و

زخمی می شدیم

در این بازی

زخمی می شویم و

زمین می خوریم

واهه آرمن

قایم شو

چشم هایم را می بستم 

و می شمردم تا صد 

برو 

قایم شو

 تو را از رد پاهایت بر ساحل

 و از مسیر نگاه لاک پشت ها

 پیدا می کردم

 چشم هایم را می بندم

 و می شمارم تا صد

 برو 

قایم شو 

 تو را از رد پاهایت بر دریا 

و از مسیر نگاه دُرناها

 پیدا خواهم کرد

# واهه آرمن

دیوانه وار

گفته بودی

هر وقت که شعر می نویسی

دوستم بدار

نمی دانم

از این همه شعر نوشتن است

که دیوانه وار دوستت دارم

یا از این همه دوست داشتن

که دیوانه وار شعر می نویسم ...

"واهه آرمن"

با آمدنت فریبم داده ای

با آمدن ات فریب ام دادی

یا با رفتن ات ؟

کاش هرگز تو را نمی دیدم

تا همیشه سراغ ات را

از فرشتگان می گرفتم

تا تلخ ترین شعرم را هرگز

در گوش خدا نمی خواندم

کاش هرگز تو را نمی دیدم

آن وقت

نه بغضی در گلویم بود

نه دل شدگی

و نه مشتی شعر

"واهه آرمن"

گل های سرخ

تا روزی که بود

دست‌هایش بوی گل سرخ می‌داداز روزی که رفتگل‌های سرخ

بوی دست‌های او را می‌دهند.

"واهه آرمن"