بهشت

شاید بهشت برای او

زیادی کوچک بود

که گندم گیسوهایت

و سیب سرخ گونه ات را

برداشت

و گذشت...

فاطمه نادریان

بیش از زمستان

نوروز دیگر این جا

بیش از زمستان

دست های خالی مردم را

در جیب ها میلرزاند

های دختر سبزبهار

از این ویرانه ی سرد دامن برکش

اینجا

همه ی لبخند ها 

درد میکند

فاطمه نادریان

خواب

خواب دیده ام

از از پشت پنجره ی صبح

برایت قاصدکی چیده ام 

و ماه

در دستان تو شکوفه داده است

امروز صبح که بیدار بشوم

از ابر ها کبوتری خواهم ساخت

برای تو

# فاطمه نادریان

نام تو

گره از طره ی گیسوی تو بگشاد خزان

غنچه از شکوه ی چشمان تو وا کرد دهان

باز هم شاخه گلی سر زده از دفتر من 

باز گویی عالمی با نام تو گشته جوان

فاطمه نادریان

بهار

بهار گرمی زمستان را گسست

بی سخن بر خنده گل هانشست

شاد کرد قامت رعنای سپهر

 دست کشید بر دامن صحرا به مهر

بر سر سرد ستاره دستی بزد 

با هر دل غمگین جهان حرفی بزد.

در گوش ابر تیره سخن هایی بگفت 

 در گلوی بلبل سخن هایی شکفت 

خنده بر هر لبی بست نشست

 دل من ناگهان سخت شکست 

شادی از دل من بربست رخت 

کم تر بود ارزش قلب من از برگ درخت

فاطمه نادریان