سوگوار

ای سوگوار سبز بهار 

این جامه‌ی سیاه معلق را 

چگونه پیوندی است 

با سرزمین من؟ 

آنکس که سوگوار کرد خاک مرا 

آیا شکست 

در رفت و آمد حمل این همه تاراج؟

خسرو گلسرخی

خاکستر

دستی به سپیدی ِ روز

پنجره را گشود 

سرما و سوز 

           بیدار 

        بر پلک های من نشست ...

*

اکنون

خاکستر شب را 

            باد 

             در کوچه می برد ...

خسرو گلسرخی

گلی به سرخی خون

تو رفتی

شهر در تو سوخت

              باغ در تو سوخت 

اما دو دستِ جوانت 

                بشارت فردا ،

هر سال سبز می شود 

و با شاخه های زمزمه گر در تمام خاک 

گل می دهد 

گلی به سرخی ِ خون ... 

خسروگلسرخی

چشمان تو

چشمان تو 

سلام بهاری ست 

در خشکسالی بیداد 

که یارای دشنه گرفتن نیست اما 

آواز تو 

گلوله ی آغاز 

که بال گشودست به جانب دیوار 

دیوارها اگر که دود نگشتند 

آواز پاک تو 

رود بزرگ میهن 

این رود، در لوت می دمد 

تا در سرتاسر این جزیره ی خونین 

سروها و سپیدار 

سایه سار تو باشد.

"خسرو گلسرخی"

بی تو کبوتریَم بی پر ِ پرواز ...

ای سبز گونه ردای شمالی ام

جنگل!

اینک کدام باد 

بوی تنش را 

می آرد از میانه ی انبوه گیسوان پریشانت

که شهر به گونه ی ما

در خون سرخ نشسته است ...؟

آه ای دو چشم فروزان!

در رود مهربان کلامت

جاری ست هزاران هزار پرنده،

بی تو کبوتریَم بی پر ِ پرواز ...

"خسرو گلسرخی"

موج ها زیر پایت همه قایق هستند

تو سفر خواهی کرد

با دو چشم مطمئن تر از نور

با دو دست راستگو تر از همه ی اینه ها

خواب دریای خزر را

به شب چشمانت می بخشم

موج ها زیر پایت همه قایق هستند

ماسه ها در قدمت می رقصند

من ترا در همه ی اینه ها می بینم

روبرو، در خورشید

پشت سر، شب در ماه

من تو را تا جایی خواهم برد

که صدایی از جنگ

و خبرهایی کذایی از ماه

لحظه هامان را زایل نکند

من ترا از همه آفاق جهان خواهم برد

پس همسفر با منی

تو سفر می کنی اما تنها

صبح صادق

و همه همهمه ی دستان

ره توشه ی تو.

"خسرو گلسرخی"

سفر

تو سفر خواهی کرد

با دو چشم مطمئن تر از نور

با دو دست راستگو تر از همه ی اینه ها

خواب دریای خزر را

به شب چشمانت می بخشم

موج ها زیر پایت همه قایق هستند

ماسه ها در قدمت می رقصند

من ترا در همه ی اینه ها می بینم

روبرو، در خورشید

پشت سر، شب در ماه

من تو را تا جایی خواهم برد

که صدایی از جنگ

و خبرهایی کذایی از ماه

لحظه هامان را زایل نکند

من ترا از همه آفاق جهان خواهم برد

پس همسفر با منی

تو سفر می کنی اما تنها

صبح صادق

و همه همهمه ی دستان

ره توشه ی تو.

"خسرو گلسرخی"

ابریشم سیاه

ابریشم سیاه دو چشمت
یاد آور شبی زمستانی است
من بی ردا
بدون وحشت دشنه
شادمانه خواب می رفتم
ابریشم سیاه دو چشمت
خانه ی من است
آن خانه ای
که در آن خواب می روم
و می میرم.

"خسرو گلسرخی"