جنگل

جنگل سبز چشمانت

هیاهوی آهوی چموشی را به دستم داد،

تا ورق ورق از تو بنویسم...

و در بیشه زار آغوشت

سرمست از شهد لبانت،

بغل بغل واژه های معطر عشق را،

بچینم... به پایت ریزم

و تاجی از میخک های احساس،

بر پیچکِ زلف مُشکینت بگذارم

وه! که چه تربناک می شود،

نبض سرانگشتانم از واژه ی "تو"

# زهره طغیانی

بود و نیست

چشمهایت خیمه گاهم بود و نیست

بازوانت تکیه گاهم بود و نیست

دل به درگاه  تو روی آورده بود

عشق تو پشت و پناهم بود و نیست

خاک پایت سرمه ی چشمان من

چشم تو سوی نگاهم بود و نیست

کوچه گرد شام غم بود این دلم

روی تو مهتابِ ماهم بود و نیست

برق چشمانت شرر می زد به دل

شمع شب های سیاهم بود و نیست

لا ابالی بودم و مسحور عشق

مستی ام تنها گناهم بود و نیست

باز گرد ای ماه پنهان در خسوف

سایه ای دیده به راهم بود و نیست

زهره طغیانی