گاهی...

گاهی آنقدر واقعیت داری

که پیشانی ام به یک تکه ابر سجده می برد

به یک درخت خیره می شوم

از سنگ ها توقع دارم مهربانی را

باران بر کتفم می بارد

دستهایم هوا را در آغوش می گیرد

شادی پایین تر از این مرتبه است

که بگویم چقدر

گاهی آن قدر واقعیت داری

که من صدای فروریختن

شانه های سنگی شیطان را می شنوم

و تعجب نمی کنم

اگر ببینم ماه

با بچه های کوهستان

گل گاو زبان می چیند؟

از: زنده یاد سلمان هراتی

غوغایی نداریم

ما بی تو تا دنیاست دنیایی نداریم

چون سنگ خاموشیم و غوغایی نداریم

ای سایه سار گرم بی ترحم

جز سایه ی گرم دستان تو جایی ندارم

تو آبروی خاکی و حیثیت آب

دریا تویی ما جز تو دریایی نداریم

خورشید چشم توست، چشمان تو خورشید

تا نشکفد چشم تو فردایی نداریم

وقتی عطش می بارد از ابر سترون

جز نام آبی تو آوایی نداریم

شمشیرها را گو ببارند از سر بغض

از عشق ما جز این تمنایی نداریم

سلمان هراتی