سرزده

از خواب من پریده ای 

سرزده 

بی چراغی روشن کنی 

تا آخرجاده ی شب 

صبح را خبر کنی 

و من که از خواب هایم پریده ام 

بیدارمیمانم وبه تو فکر میکنم 

کجا بود که با پای خواب آمدیم و روز بود 

و خورشید در سایه سار تن تو خنک بود 

فکر کردن مثل خواب دیدن نیست 

مرا نمی ترساند 

کجابودکه من از راه دور تو را دیدم 

و تو میرفتی ومیرفتی ومیرفتی 

و من که از خواب هایم پریده ام 

از پنجره فریاد می زدم 

از خواب من پریده ای 

سرزده 

بی چراغی روشن کنی 

یا صبح را 

رفته ای... رفته ای... رفته ای...

"مهرداد تبریزی"