رباعیات خیام

آن قصر که جمشید در او جام گرفت 

آهو بچه کرد و روبه آرام گرفت

بهرام که گور می‌گرفتی همه عمر

 دیدی که چگونه گور بهرام گرفت

آن به که در این زمانه کم گیری دوست  

با اهل زمانه صحبت از دور نکوست

 آنکس که به جمگی ترا تکیه بر اوست 

  چون چشم خرد باز کنی دشمنت اوست

ابر آمد و باز بر سر سبزه گریست 

  بی بادهٔ گلرنگ نمی‌باید زیست

این سبزه که امروز تماشاگه ماست

   تا سبزهٔ خاک ما تماشاگه کیست

اکنون که گل سعادتت پربار است 

   دست تو ز جام می چرا بیکار است

می‌خور که زمانه دشمنی غدار است 

    دریافتن روز چنین دشوار است

پیش از من و تو لیل و نهاری بوده است    

  گردنده فلک نیز بکاری بوده است

هرجا که قدم نهی تو بر روی زمین  

     آن مردمک چشم‌نگاری بوده است

تا چند زنم بروی دریاها خشت   

   بیزار شدم ز بت‌پرستان کنشت

خیام که گفت دوزخی خواهد بود      

       که رفت بدوزخ و که آمد ز بهشت

فسوس که نامه جوانی طی شد    

و آن تازه بهار زندگانی دی شد   

وآن مرغطرب که نام او بود شباب   

فریاد ندانم کی آمدوکی شد

یک عمر به کودکی به استاد شدیم   

   یک عمر زاستادی خود شاد شدیم

افسوس ندانیم که ما را چه رسید 

       از خاک بر آمدیم و بر باد شدیم  

در کارگه کوزه گری بودم دوش  

 دیدم دو هزار کوزه گویا و خموش  

هر یک به زبان حال با من گفتند 

    کو کوزه گر و کوزه خرو کوزه فروش

اسرار ازل را نه تو دانی و نه من   

      وین حرف معما نه تو دانی و نه من      

هست از پس پرده گفتگوی من و تو   

  چون پرده برافتد نه تو مانی و نه من

شیخی به زنی فاحشه گفتا مستی  

  هر لحظه به دام دگری پا بستی

گفتا  شیخا هر آن چه گویی هستم 

        آیا تو چنان که می نمایی هستی