قسمتی از شعر شهر سنگستان

نه ، جانا ! این نه جای طعنه و سردی ست

گرش نتوان گرفتن دست ، بیدادست این تیپای بیغاره

ببنیش ، روز کور شوربخت ، این ناجوانمردی ست

نشانیها که دیدم دادمش ، باری

بگو تا کیست این گمنام گرد آلود

ستان افتاده ، چشمان را فروپوشیده با دستان

تواند بود کو باماست گوشش وز خلال پنجه بیندمان

نشانیها که گفتی هر

کدامش برگی از باغی ست

و از بسیارها تایی

به رخسارش عرق هر قطره ای از مرده دریایی

نه خال است و نگار آنها که بینی ، هر یکی داغی ست

که گوید داستان از سوختنهایی

یکی آواره مرد است این پریشانگرد

همان شهزاده ی از شهر خود رانده

نهاده سر به صحراها

گذشته از جزیره ها و دریاها

نبرده ره به جایی ، خسته در کوه و کمر مانده

اگر نفرین اگر افسون اگر تقدیر اگر شیطان

بجای آوردم او را ، هان

همان شهزاده ی بیچاره است او که شبی دزدان دریایی

به شهرش حمله آوردند

بلی ، دزدان دریایی و قوم جاودان و خیل غوغایی به شهرش

حمله آوردند

و او مانند سردار دلیری نعره زد بر شهر

دلیران من ! ای شیران

زنان ! مردان ! جوانان ! کودکان ! پیران

وبسیاری دلیرانه سخنها گفت اما پاسخی نشنفت 

اگر تقدیر نفرین کرد یا شیطان فسون ، هر دست یا دستان

صدایی بر نیامد از سری زیرا همه ناگاه سنگ و سرد گردیدند

از اینجا نام او شد شهریار شهر سنگستان

پریشانروز مسکین تیغ در دستش میان سنگها می گشت

و چون دیوانگان فریاد می زد : آی

و می افتاد و بر می خاست ، گیران نعره می زد باز

دلیران من ! اما سنگها خاموش

همان شهزاده است آری که دیگر سالهای سال

ز بس دریا و کوه و

دشت پیموده ست

دلش سیر آمده از جان و جانش پیر و فرسوده ست 

و پندارد که دیگر جست و جوها پوچ و بیهوده ست