اشعار پند اموز

هر که بد ما به خلق گوید

ما چهره زغم نمی خراشیم

ما خوب از او به خلق گوییم

تا هر دو دروغ گفته باشیم  

  

تا نیست نگردی ره هستت ندهند 

این مرتبه با همت پستت ندهند

چون شمع قرار سوختن گر ندهی

سر رشته روشنی بدستت ندهند  

 

                                               از این جا ره به جایی نیست

                       جای پای رهروی پیداست

                          کیست این گم کرده ره ؟ این راه ناپیدا چه می پوید؟

                            مگر او زین سفر ، زین ره چه می جوید ؟

                         از این صحرا مگر راهی به شهر آرزویی هست ؟

                    به شهری کاندر آغوش سپید مهر

                        به باران سحرگاهیی خدایش دست و رو شسته است.

                  به شهری کز همان لحظه ی ازل

               بر دامن مهتاب عشق آرام بغنوده است.

              به شهری کش پلید افسانه گیتی

                 سر انگشت خیال از چهره ی زیباش بزدوده است.

            کجا ای ره نورد راه گم کرده ؟

                            بیا برگرد !

                    به شهری بر کناره ی پاک هستی ،

                  به شهری کش به باران سحرگاهی

                         خدایش دست و شسته است.

            به شهری کش پلیدی های انسان این پلید افسانه ی هستی

               در این صحرا به جز مرگ و به جز حِرمان

                            کسی را آشنایی نیست.

               بیا برگرد آخر ، ای غریب راه !

                          کز این جا ره به جایی نیست.

                         نمی بینی که آن جا

                    کنار تک درختی خشک

             ز ره مانده غریبی ره نوردی بی نوا مرده است؟

                   و در چشمان پاکش ، در نگاه گنگ و حیرانش ،

               هزازان غنچه امید پژمرده است؟

                 نمی بینی که از حسرت (( کمد صید بهرامیش افکنده است ))

                  و با دستی که در دست اجل بوده است ،

                          بر آن تک درخت خشک

                   حدیث سرنوشت هر که این ره را رود ، کنده است:

               که : « من پیمودم این صحرا ، نه بهرام است و نه گورش »

                          کجا ای ره نورد راه گم کرده ؟

                              بیا برگرد !

             در این صحرا به جز مرگ و به جز حِرمان ،

                    کسی را آشنایی نیست.

                  ازین صحرا مگر راهی به شهر آرزویی هست؟

             بیا برگرد آخر ، ای غریب راه !

                               کز این جا ره به جایی نیست

                                     دکتر علی شریعتی  

                   

وقتی کبوتری شروع به معاشرت با کلاغها می کند

 پرهایش سفید می ماند

ولی قلبش سیاه میشود

 دوست داشتن کسی که لایق دوست داشتن نیست

 اسراف محبت است