کوک کن ساعت خویش

کوک کن ساعتِ خویش !   
     اعتباری به خروسِ سحری ، نیست دگر
     دیر خوابیده و برخاسـتنـش دشـوار است
 کوک کن ساعتِ خویش !
       شاطری نیست در این شهرِ بزرگ                  
                   که سحر برخیزد
                                شاطران با مددِ آهن و جوشِ شیرین
                                                        دیر برمی خیزند
 کوک کن ساعتِ خویش !
          که سحر گاه کسی
     بقچه در زیر بغل ، راهیِ حمّامی نیست
                             که تو از لِخ لِخِ دمپایی و تک سرفه ی او برخیزی
 کوک کن ساعتِ خویش !
             رفتگر مُرده و این کوچه دگر
                          خالی از خِش خِشِ جارویِ شبِ رفتگر است
 کوک کن ساعتِ خویش !
             ماکیان ها همه مستِ خوابند                           شهر هم . . .
                                 خوابِ اینترنتیِ عصرِ اتم می بیند
 کوک کن ساعتِ خویش !
که در این شهر ، دگر مستی نیست
   که تو وقتِ سحر ، آنگاه که از میکده برمی گردد   
                          از صدای سخن و زمزمه ی زیرِ لبش برخیزی  کوک کن ساعتِ خویش
     
  اعتباری به خروسِ سحری نیست دگر ،                               و در این شهر سحرخیزی نیست