تو چون امواج در ساحل شکستی.

به یادت هست آن شب را که تنها

به بزمی ساده مهمان تو بودم؟

تو می‌خواندی که: دل دریا کن ای دوست

من اما غرق چشمان تو بودم؟

تو می‌گفتی که: پروا کن صد افسوس

مرا پروای نام و ننگ رفته است

من آن ساحل‌نشین سنگم چه دانی

چه‌ها بر سینه این سنگ رفته است

مکش دریا به خون خواندی و خاموش

تمناگر کنار من نشستی

چو ساحل‌ها گشودم بازوان را

تو چون امواج در ساحل شکستی.

"سیاوش کسرایی"