یکنفر مانده از این قوم ، که بر می گردد

«قوم خورشید، 

که جز عشق نمی دانستند

 همه با دشنه ی شب

 تا خدا بال گشوده 

رفتند .

عصر ما، 

عصر خسران و غم است 

تا صنوبر بکشد قد با ذوق 

تا کبوتر بپرد شاد 

به هرجا که دلش می خواهد 

تا دلی هیچ پریشان نشود 

ابر پر بغض، 

 چنین می  فرمود :

(یکنفر مانده از این قوم ، 

که بر می گردد»  ۱

طارق خراسانی