کینه‌خواه

ای غم که عبوس و کینه خواه آمده ای

شاید سوی من به اشتباه آمده ای

بر گرد من از کهنه غمان بارویی ست

آه ای غم نو تو از چه راه آمده ای؟

محمدرضا شفیعی کدکنی

دارو

هر دم‌ به‌  اشارات‌ ، شدم‌ هر سویی‌

شاید که‌ بیابم‌ از شفایی‌، بویی‌

دردا که‌ نیافتم‌ به قانون‌ ، جز شعر،

بیماریِ روحِ خویش‌ را دارویی‌

"شفیعی کدکنی"

مهربان تر از برگ

ای مهربان تر از برگ در بوسه های باران

بیداری ستاره در چشم جویباران

آیینه ی نگاهت پیوند صبح و ساحل

لبخند گاه گاهت صبح ستاره باران

بازا که در هوایت خاموشی جنونم

فریاد ها برانگیخت از سنگ کوه ساران

ای جویبار جاری ! زین سایه برگ مگریز

کاین گونه فرصت از کف دادند بی شماران

گفتی: به روزگاران مهری نشسته گفتم

بیرون نمی توان کرد حتی به روزگاران

بیگانگی ز حد رفت ای آشنا مپرهیز

زین عاشق پشیمان سرخیل شرمساران

پیش از من و تو بسیار بودند و نقش بستند

دیوار زندگی را زین گونه یادگاران

وین نغمه ی محبت بعد از من و تو ماند

تا در زمانه باقی ست آواز باد و باران

"شفیعی کدکنی"

نام تو

این‌ جذبه‌ عاشقی‌ نگر تا چند است‌

نامِ تو شنیدم‌ و دلم‌ خرسند است‌

از نامِ تو شاد می‌شود دل‌، آری‌

نامِ تو و نامی‌ که‌ بدان‌ مانند است‌

 

"شفیعی کدکنی"

میشناسمت

می شناسمت

چشمهای تو

میزبان آفتاب صبح سبز باغ‌هاست

می شناسمت

واژه های تو

کلید قفل های ماست

می شناسمت

آفریدگار و یار روشنی

دستهای تو

پلی به رویت خداست

"شفیعی کدکنی"

خواهم رفت

من عاقبت از اینجا خواهم رفت

پروانه ای که با شب می رفت

این فال را برای دلم دید

دیری است

مثل ستاره ها چمدانم را

از شوق ماهیان و تنهایی خودم

پر کرده ام ولی

مهلت نمی دهند که مثل کبوتری

در شرم صبح پر بگشایم

با یک سبد ترانه و لبخند

خود را به کاروان برسانم

اما

من عاقبت از اینجا خواهم رفت

پروانه ای که با شب می رفت

این فال را برای دلم دید.

"شفیعی کدکنی"