تنهاترین مرغابی جهان

ضربان پایت را می‌شنوم

در سینه‌ام راه می‌روی

ترجیح می‌دهم که تنها بمانم

به تلویزیون خیره‌شوم

کتاب بخوانم

پیاده روی کنم

بخوابم

تلویزیون تو را نشان می‌دهد

کتاب‌ها تو را می‌خوانند

پیاده‌رو ها تو را قدم می‌زنند

خواب‌ها تو را می‌بینند

عزیزم

همه‌ از اینجا رفته‌اند

تو که تنها ترین مرغابی جهانی

چرا از من مهاجرت نمی‌کنی؟

حسین صفا

عالم تنهایی

تنهایی ام را با تو قسمت میکنم- سهم کمی نیست

گسترده تر از عالم تنهایی من عالمی نیست

غم آنقدر دارم که میخواهم تمام فصل ها را

بر سفره ی رنگین خود بنشانمت بنشین غمی نیست

حوای من!برمن مگیر این خود ستانی را که بی شک

تنهاتر از من در زمین و آسمانت آدمی نیست

آئینه ام را بر دهان تک تک یاران گرفتم

تا روشنم شد : در میان مردگانم همدمی نیست

همواره چون من نه فقط یک لحظه خوب من بیندیش

لبریزی از گفتن ولی در هیچ سویت مرحمی نیست

من قصد نفی بازی گل را و باران را ندارم

شاید برای من که همزاد کویرم شبنمی نیست

شاید به زخم من که می پوشم ز چشم شهر آن را

در دستهای بی نهایت مهربانش مرهمی نیست

شاید و شاید هزاران شاید دیگر- اگر چه

اینک به گوش انتظارم – جز صدای مبهمی نیست