قول دادم

قول دادم شب‌ها به تو زنگ نزنم

و وقتی مریض شدی به تو فکر نکنم و

نگرانت نباشم

و به تو گل ندهم

و دستانت را نبوسم

اما شب‌ به تو زنگ زدم

و برایت گل فرستادم

و میان چشمانت را بوسیدم تا سیر شدم

قول دادم که...

قول دادم...

قول...

و هنگامی که خنگی‌ام را فهمیدم، خندیدم.

"نزار قبانی"

اجبار

هستی اما...

کمرنگ

حرف میزنی اما

تلخ

محبت میکنی اما سرد

چه اجباریست دوست داشتنِ من؟!

- فریبا وفی

پیراهن

ما دو پیراهن بودیم

بر یک بند...

یکی را باد برد،

دیگری را

باران هر روز خیس می کند...

"رویا شاه حسین زاده"

دل من هرزه نبود

دل من هرزه نبود ؛

دل من عادت داشت که بماند یک جا ...

به کجا ؟

معلوم است ، به در خانه تو !

دل من عادت داشت که بماند آن جا

پشت یک پرده توری ،

که تو هر روز آن را به کناری بزنی ...

دل من ساکن دیوار و دری 

که تو هر روز از آن می گذری

دل من ساکن دستان تو بود ...

دل من گوشه یک باغچه بود 

که تو هر روز به آن می نگری

راستی دل من را دیدی ؟

آن را گم کردم .. ؟!

 "فریبا شش بلوکی"

خنجر

تو اگر می دانستی 

 که چه زخمی دارد 

 که چه دردی دارد

 خنجر از دست عزیزان خوردن

 از منِ خسته نمی پرسیدی

 آه ای مَرد چرا تنهایی..؟

 "ایرج جنتی عطایی"

تو در من زیستی من در تو مردم

شبی دور از تو - اما با تو-  تا صبح

 در آن دوران شیرین ره سپردم

 تو را با خود به آنجاها که یک عمر

 غمت جان مرا می برد بردم

 هزاران بار دستت را به گرمی

 به روی سینه ی تنگم فشردم

 وفاهای تو را یک یک ستودم

 خطاهای تو را ده ده شمردم

 زحد بگذشت چون خودکامگی هات

 صفای خویش را افسوس خوردم

 به چشم خویشتن دیدی در این عشق

 تو در من زیستی من در تو مردم.

 

"فریدون مشیری"

مرحبا بر تو..

دل ندادم به ڪسی 

     جز ٺو خیالٺ راحٺ ،

        مرحبا بر ٺو ، ڪه بردی 

                      دل دیوانه ی ما.....

راحم تبریزی 

صحن حقیقت

هزار بار تو را

پیش از این دیده بودم

هزار بار بوسیده بودم

هزار بار از رویا پریدم و

در صحنِ حقیقت

گریستم...

نیلوفر ثانی

پله ها در پیش رویم ، یک به یک دیوار شد

پله ها در پیش رویم ، یک به یک دیوار شد

زیر هر سقفی که رفتم ، بر سرم آوار شد

خرق عادت کردم اما بر علیه خویشتن

تا به گرد گردنم پیچد ، عصایم مار شد

اژدهای خفته‌ای بود ، آن زمین استوار

زیر پایم ناگه از خواب قرون ، بیدار شد

مرغ دست‌آموز خوشخوان کرکسی شد لاشه‌خوار

و آن غزال خانگی برگشت و گرگی هار شد

گل فراموشی و هر گلبانگ ، خاموشی گرفت

بس که در گلشن ، شبیخون خزان ، تکرار شد

تا بیاویزند از اینان ، آرزوهای مرا

جا به جا در باغ ویران هر درختی دار شد

زندگی با تو چه کرد ، ای عاشق شاعر ! مگر

کان دل پر آرزو ، از آرزو ، بیزار شد

بسته خواهد ماند این در ، همچنان تا جاودان

گرچه بر وی کوبه‌های مشت مان رگبار شد

زهره ی سقراط با ما نیست رویاروی مرگ

ورنه جام روزگار ، از شوکران سرشار شد

حسین منزوی

فردا بینی بهشت همچون کف دست

گویند مرا که دوزخی باشد مست

قولیست خلاف دل درآن نتوان بست

گرعاشق و میخواره به دوزخ باشند

فردا بینی بهشت همچون کف دست

خیام

آن جواهر که توان کرد نثار تو کم است

هم مگر فیض توام نطق و بیانی بدهد

در خور شکر عطای تو زبانی بدهد

آن جواهر که توان کرد نثار تو کم است

هم مگر همت تو بحری و کانی بدهد

چشمهٔ فیض گشا خاطر فیاض شماست

وه چه باشد که به ما طبع روانی بدهد

وحشی از عهدهٔ شکر تو نیاید بیرون

عذر این خواهد اگر عمر امانی بدهد

وحشی بافقی

جهان

بی شک. . .

جهان را به عشق کسی آفریده اند

چون من که آفریده ام از عشق

جهانی برای تو

حسین پناهی

این شهر فروریخته، دروازه ندارد

شعرم، تو نباشی سخن تازه ندرد

دلتنگی ام از دوری ات اندازه ندارد

آشفته ام از رفتنت آنگونه که روحم

مانند کتابیست که شیرازه ندارد

ناگاه بیا در دل من، گاه برون آی

این شهر فروریخته، دروازه ندارد

از هستی ما تا به عدم فاصله ای نیست

خواب است و همین فرصت خمیازه ندارد

مهلت بده ای مرگ، خودش را بشناسد

این شاعر دیوانه که آوازه ندارد

"علی‌اصغر مقنی"

شاعری با هوای بارانی

 می نشیند کنار ایوانت

شاعری با هوای بارانی

شاعری که همیشه محتاج است

شاعری که… خودت که میدانی

"رضا گلستانی"

جای خالی...بفرمایید

ایستاده‌ام

در اتوبوس

چشم در چشم‌های نگفتنی‌اش

یک نفر گفت:

«آقا

جای خالی

بفرمایید»

چه غمگنانه است

وقتی در باران

به تو چتر تعارف کنند

​​​​​​​گروس عبدالملکیان

شاعر شده با رباعی چشمانت

وقت سخن از لبش عسل می‌ریزد

گل از دهنش بغل بغل می‌ریزد

شاعر شده با رباعی چشمانت

هی شعر به قالب غزل می‌ریزد

سیف اله خادمی